Piołun panieńskie ziele - psia ruta - wermut - absynt

Piołun - panieńskie ziele - psia ruta - lecznicze właściwości 

Piołun to jedna z wielu bylic z rodziny astrowatych, którą można spotkać na całym świecie, ale najbardziej rozpowszechniony jest na półkuli północnej. Nazywany jest także psią rutą, absyntem, bielicą piołunem, bilicą piołunem i wermutem. Rośnie dziko w wielu miejscach, ale ze względu na piękny wygląd często bywa też ozdobą ogródka. W Polsce rośnie w miejscach słonecznych, suchych na licznych nieużytkach, przydrożach, łąkach, zboczach gór i polanach. Posiada małe, filcowate liście z wierzchu zielone, a pod spodem białe, jasnożółte kwiaty w postaci zwisających koszyczków, które pojawiają się na przełomie lata i jesieni. Często ludzie patrząc na to ziele biorą go za chwast nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak wszechstronne zastosowanie lecznicze posiada.

Bylica piołun - znana także jako kobiece ziele - na całym świecie uważana była za roślinę leczniczą o niezwykłej mocy i różnych zastosowaniach, a ojciec medycyny Hipokrates wymienia piołun jako najlepszy lek przeciw żółtaczce i chorobach żołądka. Piołun znany był w starożytnym Babilonie, Asyrii, Rzymie, Grecji i Egipcie, o czym jest wzmianka w papirusie Ebersa ok. 1550 p.n.e. W starożytnym Egipcie - kobiece ziele poświęcono bogini Izydzie (grecka Artemida) - bogini płodności, strażniczce kobiecego łona. Piołun znano i używano do obrzędów u Celtów, Bałtów, starożytnych plemion Indów, Irańczyków i Ariów. Germanie nazywali piołun korzeniem władzy - mugwurz. Indianie amerykańscy wierzyli, że piołun otwiera dostęp do sfery świętości i radzili nacierać się jego zielem tym, którzy szukali wizji oraz swego zwierzęcego ducha opiekuńczego.