Parkinsonizm - objawy i przyczyny powstania

Parkinsonizm - zespół parkinsonowski

Parkinsonizm (zespół parkinsonowski) to zespół neurologicznych objawów charakterystycznych dla choroby Parkinsona, które mogą się pojawić nie tylko w przebiegu tej choroby, lecz  także w przypadku innych schorzeń. Należą do nich: spowolnienie ruchowe, drżenie spoczynkowe, zubożenie ruchów, sztywność mięśni, trudności w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała (może występować także w przebiegu innych chorób), monotonna i niewyraźna mowa i co bywa charakterystyczne - twarz maskowata czyli taka "bez wyrazu". Zespół parkinsonowski może się pojawić u osób chorych na nadciśnienie, guzy mózgu czy po zatruciach. Liczba zachorowań wzrasta z wiekiem, a ich szczyt przypada na ok. 70-te lata życia. Schorzenie dotyczy jąder podstawy mózgu.

Uwaga: Na podstawie samych objawów, bez dodatkowych badań i dłuższej obserwacji, nie można z pewnością rozpoznać choroby Parkinosona, dlatego też schorzenie określamy nazwą - parkinsonizm. Nie można go mylić z chorobą Parkinsona.

Na parkinsonizm cierpieli zarówno papież Jan Paweł II, jak i bokser Muhammad Ali. Typowe objawy to drżenie, sztywność mięśni oraz trudności z poruszaniem. Są one spowodowane obumieraniem neuronów położonych głęboko w mózgu. Choć istnieją metody pozwalające spowolnić postęp tej choroby, na razie nie da się jej zapobiec ani wyleczyć.

Schorzenie można sklasyfikować jako:

Parkinsonizm pierwotny - choroba Parkinsona

Parkinsonizm wtórny - zespół Parkinsona

Chorobę Parkinsona - rozpoznaje się, gdy nie znaleziono przyczyny objawów. Pojawia się ona zazwyczaj u osób od 50 do 79 r.ż., rzadko poniżej 30 r.ż. Możliwe jest występowanie rodzinne choroby. Zespół Parkinsona - charakteryzuje się znaną przyczyną, a jego objawy pojawiają się w wielu schorzeniach, m.in.w:

• wirusowym zapaleniu mózgu
• zatruciu tlenkiem węgla
• miażdżycowym uszkodzeniu mózgu
• stosowaniu leków (neuroleptyki, metoklopramid, niektóre leki obniżające ciśnienie tętnicze)
• rzadko przy niedoczynności przytarczyc

Skutki chorób

Zarówno w chorobie jak i w zespole Parkinsona dochodzi do zniszczenia struktur mózgu, w których wytwarzana jest dopamina. Dotyczy to tzw. istoty czarnej i prążkowia. Najbardziej prawdopodobną przyczyną uszkodzeń jest działanie wolnych rodników.

Przyczyny parkinsonizmu

Przede wszystkim za powstanie parkinsonizmu odpowiedzialne jest przebyte śpiączkowe, zdecydowanie rzadziej kleszczowe, zapalenie mózgu. Poza tym, do powstania objawowego zespołu Parkinsona może też doprowadzić zatrucie m.in. czadem, urazy czaszki czy też porażenie prądem elektrycznym. Zdarza się też, że przyczyną parkinsonizmu jest guz jader podkorowych mózgu, miażdżyca oraz zażywanie niektórych leków, głównie neuroleptyków. Początek schorzenie jest trudny do wykrycia. Jest to zespół neurologiczny znamienny dla uszkodzeń układu pozapiramidowego, zwłaszcza istoty czarnej i gałki bladej, o bardzo charakterystycznych objawach: 

• drżenia (o charakterze spoczynkowym) - najpierw dotyczą najczęściej jednej kończyny, najczęściej górnej- palce rąk wykonują ruchy toczenia kulki lub liczenia pieniędzy; drżenia występują w spoczynku, maleją zwykle podczas ruchów kończyną, zanikają w czasie snu; drżeć może również głowa, język, usta, kończyny dolne.
• spowolnienie ruchów (bradykinezja)
• trudności w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała a szczególnie postawy stojącej
• hipomimia lub amimia
• monotonna mowa
• wzmożenie napięcia mięśni (sztywność mięśni).
• sztywność mięśni- zwykle towarzyszy jej trudność w rozpoczynaniu ruchu, często chory na trudność w dokończeniu ruchu, który zostaje zatrzymany
• drobne kroki, chód powłóczący
• skłonność do padania do przodu
• twarz maskowata, rzadkie mruganie
• skóra tłusta, często łojotokowe zapalenie skóry
• zwykle obniżony nastrój, lęk

Parkinsonizm jest chorobą postępującą, w części przypadków do inwalidztwa dochodzi w krótkim okresie (poniżej 5 lat), w innych jest to proces  wieloletni.

Rozpoznanie parkinsonizmu

Chorobę lub zespół Parkinsona rozpoznaje się na podstawie zgłaszanych przez chorego i jego rodzinę objawów oraz badania pacjenta. Diagnozuje go zwykle neurolog. Wskazane jest wykonanie tomografii lub rezonansu magnetycznego głowy oraz EEG, badania krwi nie wykazują odchyleń od normy poza niektórymi przypadkami zespołu Parkinsona.

Jeżeli wykluczono chorobę Parkinsona, diagnostyka różnicowa obejmuje:

• AIDS, które może czasem prowadzić do objawów choroby Parkinsona, ze względu na powszechne powodowanie zaburzenia dopaminergicznych
• zwyrodnienie korowo-podstawne
• chorobę Creutzfeldta-Jakoba
• otępienie z ciałami Lewy’ego
• przyczyny farmakologiczne – ze względu na udział obwodów dopaminergicznych w powstawaniu parkinsonizmu oraz psychoz, możliwe jest wystąpienie parkinsonizmu polekowego w przewlekłych zaburzeniach psychicznych i po użyciu innych substancji (np. po lekach przeciwpsychotycznych, metoklopramidzie, MPTP
• zapalenie mózgu von Economo
• zanik wieloukładowy
• chorobę Hallervordena-Spatza
• postępujące porażenie nadjądrowe
• toksyczność substancji, takich jak tlenek węgla, dwusiarczek węgla, mangan, parakwat, heksan, rotenon, i toluenu, tal, lit, związki ołowiu.
• przyczyny naczyniowe – miażdżyca, udar mózgu
• chorobę Wilsona – zaburzenie genetyczne, w którym dochodzi do nieprawidłowej akumulacji miedzi. Nadmiar miedzi może prowadzić do powstania kompleksu miedzi-dopaminy, co prowadzi do utleniania dopaminy do aminochromu
• zespół paraneoplastyczny - objawy neurologiczne są spowodowane przez przeciwciała związane z występowaniem różnych nowotworów.
• guz mózgu
• uraz głowy

Wyodrębnia się także procesy zwyrodnieniowe mózgu, gdzie objawom parkinsonizmu towarzyszą też inne zaburzenia, np. otępienie, czy objawy ze strony układu piramidowego. W tych przypadkach stosuje się termin „parkinsonizm plus”. Parkinsonizm zaliczany jest do wskaźników zaburzeń układu pozapiramidowego.

Przyczyny powstania zespołu parkinsonowskiego

Najczęstszą przyczyną parkinsonizmu, bo w aż ponad 60 proc. przypadków, jest choroba Parkinsona. Choroba Parkinsona, to przewlekła choroba układu nerwowego, która jest spowodowana stopniowym zanikiem komórek nerwowych w niektórych regionach mózgu. Powodem zaniku nie jest typowe uszkodzenie, a raczej jest to proces zwany zwyrodnieniowym. Choroby, po których mogą się pojawić bardzo podobne, bądź takie same objawy to niedokrwienne uszkodzenie mózgu lub zapalenie mózgu. 

Parkinsonizm młodzieńczy

Parkinsonizm młodzieńczyy - to nazwa schorzenia, które rozpoczyna się przed 21 rokiem życia. Jest bardzo charakterystyczna, gdyż jej objawy są bardzo nasilone. Parkinsonizm młodzieńczy może być chorobą dziedziczną. Nie należy mylić tej choroby z chorobą Parkinsona, której objawy mogą wystąpić pomiędzy 21 - 40 rokiem życia. 

Parkinsonizm (zespół parkinsonowski) - parkinsonizm plus (parkinsonizm atypowy)

Parkinsonizm "plus" (parkinsonizm atypowy) to grupa chorób neurodegeneracyjnych (w przebiegu których dochodzi do zwyrodnienia ośrodkowego układu nerwowego), które charakteryzują się obecnością objawów parkinsonowskich oraz innych objawów uszkodzenia układu nerwowego:

• postępujące porażenie nadjądrowe
• zespoły otępienne, np. otępienie z ciałami Lewy'ego, Choroba Alzheimera
• zanik wieloukładowy
• zwyrodnienie korowo-podstawne

Wtórne zespoły parkinsonowskie i przyczyny ich powstania

Parkinsonizm - zaburzenia krążenia mózgowego 

Parkinsonizm (zwany potocznie miażdżycowym) towarzyszy uszkodzeniu mózgu wywołanemu wieloma drobnymi, rozsianymi zawałami, czyli miejscami uszkodzonymi na skutek niedokrwienia (stąd termin encefalopatia wielozawałowa). Uszkodzenie to dokonuje się na skutek zatorów płynących we krwi, a ich przyczyna to przebyte zawały serca albo zmiany miażdżycowe w ścianach dużych tętnic, choroba zwana miażdżycą zarostową tętnic. Często też występuje na tle przewlekłego nadciśnienia tętniczego. Przyczyna takiego parkinsonizmu jest łatwa do stwierdzenia na podstawie obecności chorób układu krążenia, objawów neurologicznych i zmian w obrazie tomografii i rezonansu magnetycznego mózgu. Parkinsonizm ten słabo reaguje na leczenie objawowe. Należy zapobiegać dalszemu pogłębianiu się uszkodzenia mózgu przez właściwe leczenie internistyczne.

Parkinsonizm - wodogłowie wewnętrzne 

To nadmierne gromadzenie się płynu mózgowo-rdzeniowego w komorach mózgu, co prowadzi do dużego stopnia poszerzeniu komór mózgu. Może być ono odległym powikłaniem przebytego krwotoku wewnątrzczaszkowego, zapalenia opon mózgowych, urazu głowy, guza mózgu, np. oponiak rosnący powoli pomiędzy półkulami mózgowymi. Bywa, że nie stwierdza się istotnej przyczyny jego powstania. Spowolnienie i zaburzenia chodzenia, które tu występują mogą przypominać parkinsonizm, ale towarzyszące zaburzenia funkcji zwieraczy, niedowład nóg i otępienie umysłowe są objawami, które ułatwiają właściwą diagnozę. Aby postawić właściwą diagnozę wymaga się zrobienia tomografii mózgu. Leczenie powinno być operacyjne.

Parkinsonizm - stan po zapaleniu mózgu (ucisk mózgu)

Najwięcej przypadków parkinsonizmu na tle zapalnym mózgu obserwowano w pierwszej połowie dwudziestego wieku, po epidemii śpiączkowego zapalenia mózgu w latach 20-tych. Obecnie bardzo rzadko zdarza się, że infekcja wirusowa (w tym również AIDS ), grzybicza lub bakteryjna przebiega z objawami parkinsonowskimi. Może się zdarzyć, że powtarzające się urazy, które uszkadzają różne okolice mózgu - wywołają ten stan. Dotyczy to głównie zawodowych bokserów (tak zwana encefalopatia bokserów), którzy są często narażeni na tego typu urazy lub osób po kilku przebytych wstrząśnieniach mózgu. Niektóre nowotwory (guzy) przez ucisk i uszkodzenie określonych okolic mózgu wywołują objawy parkinsonowskie. Zdarza się, że we wczesnym okresie ucisku są to jedyne objawy neurologiczne. Szybko jednak dołączają się inne, co jest sygnałem dla lekarza aby zalecić odpowiednie badania. Powolny ucisk może być wywołany przewlekłym krwiakiem lub wodniakiem mózgu, które są odległym następstwem nawet pozornie błahego urazu głowy, szczególnie u osób starszych. Schorzenia te wymagają najczęściej leczenia operacyjnego, w oddziale neurochirurgicznym.

Parkinsonizm - urazy i stresy 

Parkinsonizm na podłożu zmian pourazowych występuje wtedy, gdy człowiek narażony jest na liczne, powtarzające się urazy uszkadzające różne okolice mózgu. Dotyczy to głównie zawodowych bokserów (tak zwana encefalopatia bokserów) lub osób po kilku przebytych wstrząśnieniach mózgu.

Wśród osób z "prawdziwą"- samoistną chorobą Parkinsona często spotyka się informację, że ich choroba zaczęła się po wypadku, niekoniecznie połączonym z urazem głowy, po silnym przeżyciu, po okresie wytężonej mobilizacji sił. Dzieje się tak dlatego, że przy silnym stresie dochodzi do większego zużycia brakującej dopaminy, co przyspiesza jedynie ujawnienie się choroby, która i tak sama wystąpiłaby jakiś czas później.

Parkinsonizm - zatrucie

Dotyczy to ciężkich zatruć, a objawy mogą się pojawić od kilku miesięcy do kilku lat po zaczadzeniu manganem - dotyczy pracowników górnictwa i przemysłu, którzy mają styczność z substancjami zawierającymi mangan jest również opisywane jako przyczyna zespołu parkinsonowskiego, któremu towarzyszą objawy podobne do nerwicowych. Zatrucia cyjankami, alkoholem metylowym, rtęcią, lakierami, innymi przemysłowymi substancjami chemicznymi rzadko ten stan wywołują. Objawy parkinsonowskie mogą pojawić się po zaczadzeniu, czyli po zatruciu tlenkiem węgla, do którego dochodzi przy dłuższym oddychaniu wyziewami zepsutego pieca węglowego lub gazowego. Dotyczy to ciężkich zatruć i występuje w kilka miesięcy do kilku lat po wypadku. Parkinsonizm wywołany tą przyczyną postępuje nieznacznie.

Parkinsonizm polekowy

Schorzenie może być skutkiem ubocznym stosowania niektórych leków, głownie tych stosowanych w leczeniu chorób psychicznych. Pełny zespół objawów parkinsonowskich bardzo często spotykamy u pacjentów ze schizofrenią, którzy są leczeni psychiatrycznie. Objawy te ustępują całkowicie po odstawieniu takiego leczenia. Zdarza się, że podobne leki stosowane są w leczeni z nerwicy. Po latach - może tak się zdarzyć, że objawy parkinsonizmu wystąpią. Pojawienie się parkinsonizmu może też wywołać długotrwałe podawanie cinnariziny i flunariziny, leków powszechnie stosowanych w zaburzeniach krążenia mózgowego. W związku z tym istnieje pogląd, że przypadki, w których objawy parkinsonowskie utrzymują się i postępują mimo zakończenia podawania tych leków, są wywołane obecnością "prawdziwej" choroby Parkinsona, która i tak ujawniłaby się u danej osoby. Przebieg choroby u takich pacjentów jest jednak odmienny, ponieważ objawy parkinsonizmu mieszają się z polekowymi objawami neurologicznymi.

Inne choroby zwyrodnieniowe mózgu 

Istnieją różne schorzenia przebiegające z zanikiem i zwyrodnieniem wielu okolic mózgu, w których objawy parkinsonowskie występują jako jedne z wielu i słabo lub wcale nie poddają się lekom przeciw-parkinsonowskim. Można je odróżnić od "prawdziwej" choroby Parkinsona na podstawie objawów i badań dodatkowych.

Choroba Alzheimera

Objawem dominującym jest otępienie umysłowe. Jest to inny rodzaj otępienia niż występujące u części osób z ch.P. W otępieniu alzheimerowskim następuje utrata posiadanych zasobów informacji, natomiast w chorobie Parkinsona utrudniony i spowolniony jest dostęp do pamięci. W niektórych okresach, towarzyszące chorobie Alzheimera objawy parkinsonowskie, mogą być wyraźne i kłopotliwe dla chorego. Próbuje się wówczas leczenia preparatami lewodopy.

Zanik wielosystemowy

Występuje u części osób rodzinnie, wyróżnia się jego dwie główne odmiany. W jednej z nich przeważają objawy parkinsonizmu, a w drugiej zaburzenia móżdżkowe. Tej drugiej postaci móżdżkowej często również towarzyszy parkinsonizm. Próbuje się wówczas dużych dawek leków zawierających lewodopę. Efekty nie są zadowalające. Najważniejsze znaczenie ma w tych chorobach adaptacja otoczenia do możliwości ruchowych pacjenta oraz poradnictwo genetyczne, czyli ocena możliwości wystąpienia podobnych zaburzeń u potomstwa.

Zwyrodnienie nigro-striatalne

Przebiega podobnie do choroby Parkinsona, ale nie reaguje na leki przeciw-parkinsonowskie z powodu bardziej rozległego uszkodzenia mózgu. Mimo to podejmowane są próby leczenia objawowego.

Porażenie nadjądrowe postępujące

Jest to nieuleczalne schorzenie, dość szybko postępujące, w którym występuje parkinsonizm, zaburzenia mowy, połykania, równowagi i porażenie ruchu oczu. Leki używane w "prawdziwej" chorobie Parkinsona nie skutkują.

Choroba rozsianych ciał Lewy'ego

Powoduje typowy parkinsonizm ale próby leczenia nawet małymi dawkami leków parkinsonowskich wywołują silne powikłania psychiatryczne. Typowa dla tego schorzenia jest również odwrotna sytuacja - podanie niedużych dawek niektórych leków psychiatrycznych dramatycznie nasila parkinsonizm.

Zwyrodnienie korowo-podstawne

Postępujące, bogato-objawowe schorzenie o złym rokowaniu, często z przeważającym parkinsonizmem, bardzo słabo reagującym na leki. 

Uwaga: Te kilka przykładów wyżej zamieszczonych chorób mózgu ukazuje znaczenie poprawnego rozpoznania i odróżnienia tych schorzeń od choroby Parkinsona. Daje to możliwość wczesnego uświadomienia pacjentowi i jego rodzinie, jakich efektów można się spodziewać po leczeniu.

Parkinsonizm a choroba Parkinsona - różnice

Choroba Parkinsona nie jest tym samym co parkinsonizm. Objawy parkinsonowskie występują w chorobie Parkinsona i innych chorobach z objawami parkinsonizmu (choroby te nazywamy zespołami parkinsonowskimi, parkinsonizmem atypowym lub parkinsonizmem plus). Schorzenia te łatwo odróżnić. Chorzy z objawami parkinsonizmu nie reagują na leczenie lewodopą, która jest podstawowym lekiem w leczeniu choroby Parkinsona. Choroba Parkinsona wywołuje inne rodzaje drżenia, choroby reumatoidalne, zaburzenia czucia (mogą być połowiczne) i często silną depresję.

Typowe objawy choroby Parkinsona

• drżenie palców ręki lub tylko kciuka lub kciuka i palca wskazującego (może być niestałe), drżenie palców nogi, drżenie ust
• pogorszenie sprawności ręki – niezręczność przy używaniu noża i widelca, przy goleniu, podczas zapinania guzików
• zmiana wyrazu twarzy – tzw. twarz maskowata – mniej widać na niej emocje
• pogorszenie chodu – pociąganie nogą przy chodzeniu, szuranie nogami przy chodzeniu, zmniejszenie balansowania rąk przy chodzeniu, spowolnienie chodzenia, pochylenie sylwetki
• ból ramienia, przedramienia barku
• uczucie sztywności ręki lub nogi, tzw. „ciężka” noga

Typowe objawy parkinsonizmu

W rozpoznaniu parkinsonizmu plus zwrócić należy uwagę na tak zwane "objawy ostrzegawcze", które sugerują parkinsonizm.

• problem z utrzymywaniem równowagi, czasem upadki, uczucie zawrotów głowy z niepewnością przy chodzeniu
• zaburzenia połykania, łatwe krztuszenie się przy jedzeniu lub piciu
• zaburzenia mowy – trudności z wypowiadaniem słów, mówienie stanowiące wysiłek, niewyraźna mowa
• odporność na leczenie lewadopą
• otępienie we wczesnym etapie choroby
• dysfagia, dyzartria, stridor, dysautonomia we wczesnym okresie choroby
• objawy piramidowe
• objawy móżdżkowe
• uszkodzenie obwodowego neuronu ruchowego
• objawy zespołu płata czołowego
• objawy zespołu płata ciemieniowego
• palilalia, echolalia
• dystonia, mioklonie
• zaburzenia ruchomości gałek ocznych w pionie
• wczesny, nagły początek choroby
• gwałtowna progresja
• symetryczny początek
• brak drżenia, drżenie nietypowe

Leczenie z parkinsonizmu

Poza parkinsonizmem polekowym nie ma możliwości wyleczenia z choroby. Stosowane leki działają głównie objawowo. Rodzaj leków i schemat terapii dobiera się indywidualnie w zależności od objawów przeważających u chorego. Podaje się leki antycholinergiczne, amantadynę, selegilinę, zastępuje brakującą dopaminę lewodopą. W fazie badań jest metoda polegająca na przeszczepianiu komórek istoty czarnej płodu do prążkowia chorego i przywracania w ten sposób prawidłowej produkcji dopaminy. 

Przyczyny pwowstania parkinsonizmu 

Lekarze neurolodzy wciąż nie są pewni, co powoduje parkinsonizm. Naukowcy badający tę chorobę - przez lata poszukiwali jej przyczyn tylko w mózgu, ale nowe badania przeprowadzone przez mikrobiologów z Kalifornijskiego Instytutu Technologicznego (Caltech) sugerują, że dużą rolę w rozwoju choroby odgrywają żyjące w ludzkim jelicie bakterie (mikrobiom jelitowy). Ich wyniki opublikowało pismo "Cell".

"Po raz pierwszy odkryliśmy biologiczny związek pomiędzy mikrobiomem jelitowym a chorobą Parkinsona". Należy zauważyć, że właśnie w jelitach znajduje się 70 proc. neuronów obwodowego układu nerwowego. Komunikują się one z ośrodkowym układem nerwowym za pośrednictwem nerwu błędnego" - powiedział kierujący badaniami dr Sarkis Mazmanian.

Naukowcy są na samym początku badań ewentualnych ewentualnych powiązań między florą bakteryjną jelita, a chorobą Parkinsona. Badania przeprowadzone przez zespół dr. Mazmaniana zostały przeprowadzone na zwierzętach w laboratorium naukowym. Jest to pewnym ograniczeniem, ponieważ aby ostatecznie udowodnić tą hipotezę - potrzebne są badania przeprowadzone na ludziach.

Zaskakujący związek między mózgiem, a jelitami

Wcześniejsze badania wykazały, że osoby, którym chirurgicznie przecięto nerw błędny, aby złagodzić objawy choroby wrzodowej, rzadziej zapadały na chorobę Parkinsona.

Związek pomiędzy bakteriami jelitowymi a chorobą Parkinsona mógłby wyjaśnić pewne osobliwe prawidłowości – na przykład to, że około trzech czwartych chorych zaczęło cierpieć na zaparcia i inne problemy z układem pokarmowym nawet na dziesięć lat przed wystąpieniem objawów parkinsonizmu, takich jak drżenie. Są też dowody, że w ich jelitach występują inne bakterie niż w jelitach zdrowych osób w tym samym wieku.

Jak pisze na swojej stronie Mazmanian, coraz częstsze w świecie zachodnim choroby immunologiczne oraz neurologiczne (zapalenia jelit, astma, cukrzyca typu I, stwardnienie rozsiane) mogą mieć związek z zaburzeniami składu bakteryjnej flory naszego ciała. Biliony mikroorganizmów tworzą skomplikowany ekosystem, który dopiero zaczynamy poznawać. W laboratorium Mazmaniana po raz pierwszy wykazano, że bakterie wpływają na rozwój układu immunologicznego zwierząt oraz na ich złożone zachowania.

Zdaniem Mazmaniana ludzki genom nie koduje wszystkich funkcji potrzebnych dla zachowania zdrowia, które zależy także od interakcji z produktami bakterii jelitowych. Posługując się metodami genomiki, mikrobiologii, immunologii i neurobiologii oraz zwierzęcymi modelami, naukowcy z Caltech mają nadzieję zdefiniować molekularne mechanizmy, dzięki którym symbiotyczne bakterie mogą nas chronić przed chorobami. Mogłoby to pozwolić na opracowanie naturalnych metod leczenia, opartych na zasadach biologicznych.

Leczyć układ pokarmowy a nie mózg?

Jak podkreśla dr Mazmanian, leczenie chorób o podłożu neurologicznym polega głównie na dostarczaniu leku do mózgu. Jeżeli jednak choroba spowodowana jest także przez zmiany w mikrobiomie, o wiele łatwiejsze, a być może skuteczniejsze, byłoby podawanie leków do jelita. Chodzi o leki regulujące poziom krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych, probiotyki lub czynniki zwalczające szkodliwe mikroorganizmy.

Jednak komentujący wyniki eksperci zaznaczają, że wyniki badań na myszach często nie odzwierciedlają sytuacji u człowieka  i przypominają, że wciąż nie mamy pełnego obrazu choroby. To istotne ograniczenie tego badania. Wciąż nie wiemy, jakie czynniki wpływają na rozwój choroby Parkinsona. Na razie nauka dysponuje szeregiem wielu danych, z których nie da się jednak ułożyć spójnego wzoru.

Wiadomo na przykład, że osoby narażone na działanie niektórych pestycydów są bardziej zagrożone chorobą Parkinsona. Czy te związki chemiczne działają na układ nerwowy, czy na bakterie jelitowe? A może w grę wchodzi coś innego?

Na razie zespół z Caltechu zamierza przeanalizować mikrobiomy jelitowe osób z chorobą Parkinsona, próbując zidentyfikować predysponujące do niej bakterie. Jeśli okaże się, że takie są, można by wykrywać chorobę wcześniej- zanim jeszcze pojawią się pierwsze objawy i zanim dojdzie do uszkodzenia komórek nerwowych. Badania zajmą jednak wiele lat.

Naturalne leki chroniące przed dalszą degeneracją mózgu

Cynamon 

Przede wszystkim spożywaj cynamon. Po spożyciu przekształca się w benzoesan sodu, a ten związek przenika do mózgu i powstrzymuje niszczenie białek ochronnych. Według profesor neurologii Floyd A. Davis - może być jedną z najbezpieczniejszych metod spowolnienia postępów choroby Parkinsona. Zespół naukowców z Uniwersytetu Kalifornijskiego odkrył, że związki zawarte w cynamonie - aldehyd cynamonowy i epikatechina - hamują akumulację w mózgu szkodliwego białka tau, związanego z rozwojem choroby Alzheimera.

Zielona herbata

Ma wszechstronne działanie w zwalczaniu raka, ale wykazuje także działanie mogące pomóc w chorobie Parkinsona. Badania dr. Baolu Zhao wyraźnie wykazały, że polifenole zawarte w zielonej herbacie chronią neurony dopaminowe. W podobnych badaniach przeprowadzonych w Seulu na myszach, dowiedziono, że EGCG, środek neuroochronny znajdujący się w zielonej herbacie obniża śmiertelność neuronów o połowę.

Świerzbiec właściwy

Świerzbiec jest popularnym ziołem w Indiach. Na Uniwersytecie w Maryland zauważono, że zioło to zawiera lewodopę lub L-DOPA, którą podaje się jako lek przeciw chorobie Parkinsona.

Brahmi - Bacopa

Zioło wzmacniające pamięć. Brahmi poprawia krążenie w mózgu i chroni jego komórki. W badaniach, które przeprowadzono w Pensylwanii na szczurach, wyniki dowiodły obiecujący odwrót choroby i ochrony mózgu przed uszkodzeniami.

Kurkuma

Naukowcy z Michigan University wykazali, że kurkumina pomaga w walce z chorobą Parkinsona poprzez rozpicie białek odpowiedzialnych ze tę chorobę oraz zapobieganiu agregacji białek.

Ginkgo Biloba

Miłorząb nie jest tak silny jak zielona herbata, ale działa korzystnie u osób cierpiących na chorobę Parkinsona. Badania wykazują, że ekstrakt z miłorzębu osłania neurony dopaminowe oraz je naprawia. Naukowcy oświadczyli, że miłorząb może być alternatywnym środkiem w przyszłym leczeniu.

Wszystkich zainteresowanych uzdrawianiem i ajurwedą, chińską medycyną zapraszamy na warsztaty:

http://ajurweda.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: ajurweda.blogspot.com